Blog | A lume maino

Os nenos da guerra

A desolación dun fotógrafo conmove a unha sociedade que apenas se inmuta por nada

Ó MELLOR deberiamos facer algo, non? Quero dicir que cando lemos que un ataque a un convoi sirio deixa 126 mortos dos que 68 son nenos pequenos non podemos permanecer igual. Ou non deberiamos. Impasibles. Como narcotizados. Mirando o panel da gasolineira para comprobar a canto vai o diésel antes de arrincar o regreso da Semana Santa. Que mira que este ano fixo bo tempo e alomenos nestas terras houbo quen viviu un verán adiantado. Indiferentes. Adurmidos, volta e volta ó sol, afundimos na area os pequenos grandes agobios de todos os días. Total que para cando volves pousar os ollos na pantalla do móbil, xa perdeches de vista a alerta de Cruz Vermella e asistes no teu muro ás fotos de peles coloradas e bandeixas ateigadas de marisco que asomaron polas ventás virtuais estes días. Unha paixase idílica estival, aderezada con ringleiras de capuchóns e bágoas de emoción a cada paso e xa estás outra vez ben lonxe de Alepo e das ducias de familias que agardan ser evacuadas da súa cidade para fuxir das bombas. Quedaron a dos dedos de scroll, pero tan lonxe que non podes sentilo.

Son nenos e nenas sirios, de sombra escura, que gozan dándolle patadas a un balón, aínda que en árabe

Unha le que son 68 os rapaces mortos nun ataque ós autobuses da esperanza e ata pode ver o vídeo posterior á explosion cos corpos pixelados para non magoar os nosos corazonciños de pedra, pero nin os xornais subliñamos a nova en primeira páxina con fluorescente e luces de neón nin a dor polo acontecido dura máis que ese impacto inicial. Eses nenos entran no contexto dunha guerra que non sentimos como propia. Está aí. E as guerras é o que teñen, que non son xustas nin se deteñen con só desexar a paz no mundo ou asinar nunha campaña nas redes.

Pero son nenos. Que se foran os nosos...! Haberiamos encher cada recuncho do ceo e da terra de lamentos e condeas. Nós que pasaremos á Historia como as xeracións que máis sobreprotexen ós seus cativos, que, segundo os gurús da educación, estamos a fornear unha xeración de nenos brandiños, pequenos tiranos incapaces de tolerar a frustración non sentimos a máis mínima empatía polos fillos doutros mestres, xornalistas, enfermeiros, parados, amas de casa, soñadores, relixiosos... que tratan de sobrevivir á nai de todas as bombas só porque non son de aquí ó lado.

Aylan. E os milleiros de Aylan que afundiron os seus soños no Mediterráneo. Abdulhamid al-Youssef apertando os seus fillos xemelgos mortos contra o seu peito e os nenos de Khan Sheikhan que sufriron un ataque químico. Os máis de dez mil pequenos que se ‘perderon’ por Europa adiante, neste continente onde dicimos que non cabe nin un alfilenete máis. E a desolación dun fotógrafo, captada polo seu colega Abd Alkader Habak, ambos os dous testemuños da barbarie, que solta o obxectivo para rescatar a un rapaciño xusto despois da explosión volve captar a nosa atención. Cae de xeonllos ó pé do horror. A súa derrota conmove a unha sociedade que apenas se inmuta hoxe ante nada. Que non reacciona ante ó regueiro de cadáveres que ten arredor de si.


Pero non son nosos. Son nenos e nenas sirios, de sombra escura, que gozan dándolle patadas a un balón, aínda que en árabe. E teñen a mala sorte de estar atrapados nunha guerra. Se consiguen escapar dos brazos do lume terán que enfrontarse a travesías a vida ou morte, ás mafias ou a vivir confinados nesa especie de limbo do esquecemento en terra de ninguén que demos en chamar campos de refuxiados.


Aínda a risco de caer na trampa da demagoxia, de que as miñas palabras morran antes de chegar a ninguén porque non nos gusta que nos sermoneen nin nos movan a cadeira nin o mando da tele do sitio, nin nos deixen sen vacacións, ou sen fútbol, ou sen romaría, non me queda outra que dicilo: Están morrendo nenos, a moreas, e nós non nos enteramos de nada.

Na miña casa damos o pistoletazo de saída á primavera cando explota a maceira que danza fronte á ventá e todo se enche de floreciñas brancas tan fermosas que ata lle perdoas que o peso das pólas sen podar remate por estragar o muro, e perdoáslle tamén a chuvia de polen baixo a árbore. Entón apuntas ó ceo, disparas e subes unha foto a internet para contarlle ó mundo que os días son máis longos e tamén as nosas ganas de vivir. Esa imaxe viaxará para sempre polo universo virtual moi cerca daquel fotógrafo roto en mil anacos. Tan preto e tan lonxe ó mesmo tempo. Coma nunha película de ciencia ficción ou coma se tratase doutra dimensión. Só que é real. Está aí, a unhas horas de avión, a unhas liñas da nosa conciencia, tan preto que poderiamos sentir o fume con só respirar fondo, con só abrir os ollos.

Comentarios