Blog | A lume maino

A miña primeira festa da escuma

É preciso reivindicar o papel dos mestres, que acaban sendo pezas fundamentais na vida dos nenos


A primeira vez que deixei a miña filla nunha escola infantil marchei chorando. Ela tiña nove meses e eu a sensación desacougante de estar abandonando a miña pequena en brazos dunha persoa completamente descoñecida que deseguro se convertería en bruxa en canto eu dera media volta, e que ademais miraba para min coma se fose un becho estraño e non entendera o porqué do meu desconsolo. Tres fillos e uns poucos anos despois, a falta dunhas semanas para que cambie de ciclo e peche para min a porta da Galiña Azul —as Galescolas que naceron co bipartito—, as bágoas veñen e van, e recupero esa sensación de abandono, só que cunha diferenza, sinto que desta vez é a min a quen deixan.

Non sei se saben o importantes que son as profes e os profes, aínda que estes sigan sendo menos. Non só para os cativos, senón para os que cremos que o sabemos todo ata que a matrona nos pon pel con pel a esa pequena criatura fráxil e indefensa que vén sen libro de instrucións. Logo saes pola porta do hospital ó mundo e... Ala. Edúcao ti, fai dela ou del unha boa persoa, que saiba relacionarse cos demais, que aprenda a compartir, que sexa autónomo, independente, solidario, agarimoso e, sobre todo, feliz. Ensínalle a comer, a camiñar, a falar, a xogar, a moverse polo mundo adiante, a levantarse cada vez que cae, a mirar arredor... e un longuísimo etcétera que vai facendo disto de ser pai/nai unha aventura con montaña rusa emocional incluída e pouco tempo para situarte nun mundo no que en moitos casos case perdes identidade propia.

Ata que un día das cunha escola infantil coas portas sempre abertas, na que as aulas teñen paredes de cristal, as columnas están acolchadas e polos corredores se estenden carteis de moitas cores con pegadas dos pés dos nenos e as súas primeiras obras de arte. E vas superando etapas: primeiro cortas o cordón, ou cres que o fas, e revisas a pel dos nenos centímetro a centímetro por se trae un rabuñazo. Logo, ós poucos, empezas a relaxar a tensión; mentres os pequenos medran e van superando cueiros, ciumes e rabechas, ti mergúllaste, sen decatarte, nun universo completamente novo no que reinan a goma eva, o dalsy ou o polo Pepe e aprendes a facer marabillas con caixas de cartón (ou iso cres ata que ves o que fan os outros pais). Noutra ocasión atópaste contando un conto en metade dunha aula de vinte cativos de dous aniños que non che fan caso porque non tes graza ningunha contando historias. Ou asistes á primeira graduación dun dos nenos, con diploma e chupete incluídos. Ou acabas baixo unha nube de xabrón na túa primeira festa da escuma. Ós corenta. Aprendes de memoria Os tres porquiños e versionas as cancións que escoitas na escola cada mañá para arrolalos polas noites. E, o mellor de todo, redescobres canto te rodea con eles. Unha e outra vez. Un día de outono pisan montañas de follas renxentes, á mañá seguinte coñecen ás vellas tartarugas da profe, e ó terceiro elaboran coas súas manciñas enfariñadas o primeiro biscoito.

Anos despois, atópaste na porta contando os días que pasaches cruzando aquel patio cun pequeno no colo e pensas que xa é hora de cambiar a foto que acompaña este artigo e canto botarás en falta esa maneira de ensinar que implica ás familias e que amosa o mundo ós rapaces a través da experiencia e de valores que cada día trato de poñer na mesa da miña casa.

Por todo isto, pero probablemente por moitísimo máis, creo que é preciso reivindicar en todos os sentidos o papel dos mestres e mestras, desde os de Infantil ata os do instituto, os encargados de ensinar ós nosos fillos, que pasan tanto tempo con eles que acaban converténdose en pezas fundamentais da súa vida. E tamén cómpre reclamar o mellor para o noso sistema de ensino. Moitos son os pais que cruzan os dedos cada vez que os seus fillos cambian de ciclo devecendo que lles toque aquel profesor que nos lembra ó que marcou a nosa nenez, o que destapou a nosa vocación, o que nos amosou a mesma lúa.

Coñezo a algún pai que hoxe prepara as maletas na procura dunha educación para os seus fillos baseada na creatividade, que aposte pola filosofía e as artes, ou que crea nos talentos diferentes e ensine ós nenos a medrar xuntos e non a competir entre eles.

Eu sei que xa temos o mellor aquí mesmo. Só hai que botar unha ollada cara esta rede pública de escolas infantís que adoptou o nome dun personaxe de Casares, e estender a súa filosofía ós seguintes ciclos. Eu estaría disposta a quedar para sempre na Galiña Azul. E se é na de Poio, mellor. Pero polo de agora din que non dan clase aos pais e nais. Aínda que eu asegúrolles que non é certo.

Comentarios