Blog | A lume maino

As que agardan

IMAXINA O SON das ondas na escuridade, en metade do océano. Ese susurro que non cala baixo os pés, envolvéndoo todo. Ese vaivén lonxe do berce. Esa maneira de arrolar os medos. Onde a noite é todo e non é nada. Sentir o aroma do mar adentrándose por cada un dos centímetros da pel, coma unha porta á liberdade tras dun campo de minas. Imaxinas tan lonxe.

E a este lado, sentados nun sofá cos ollos incrustados nunha pantalla un pode ver os rostros negros e os ollos abertos como cartas escritas directamente desde o inferno da desesperación. E os corpiños tépedos flotando na area. E non podo deixar de pensar que detrás de cada unha desas persoas que se amorean nas balsas que tratan de cruzar o estreito, hai unha nai que agarda co corazón nun puño, unha chamada ou unha carta que diga. "Estou ben". Nin son quen de esquecer a esas nais que, desde algunha esquina do mundo agardando unha chamada, unha carta ou unha noticia que diga que si, que o seu pequeno cruzou ó outro lado, enfilou a odisea das oportunidades, onde un pode chegar con soños e unha maleta baleira e plantar un camiño, abrir unha zanxa, andar descalzo sobre un campo de terra húmida.

Hai unha árbore que no canto de ter follas pasou a primavera ateigada de xerseis de la de distintas cores. Unhas pólas que suxeitan a friaxe dos nenos que bulen polos campamentos da Europa indiferente adiante. Que non dá sombra apenas, unha árbore de moitas cores, como as de cartolina que decoran as portas das nosas escolas.

Houbo neste espazo entre arames de aceiro un pantalón remendado, uns zapatos con buraquiños, calcetíns dos de ir á neve.

E nalgures, volve esa imaxe da muller axeonllada co nariz pegado no chan e as bágoas empapándolle a cara mentres segue agardando. Outras veces, asomada a unha ventá sen marco, nunha casa sen paredes, tratando de ver nese mapa de estrelas que non destrúe a guerra o trazo dun camiño que a poida levar ata o seu fillo. Elas, as que non desesperan, se soubesen que deixan marchar ós seus pequenos, ou non os deixan, que ven co corazón partido pola metade a despedida dos seus fillos coa idea de que quizais, só quizais, algún día volven recuperar.

Entre cidades destruídas, moitas agardan á beira da cama do que queda dun hospital. E noutros recunchos, onde xa non queda nada, participan da fuxida, cos fillos ó lombo, unha bolsa con algo de roupa e algunhas pertenzas. Baixo o pano, un papel cunha fotografía, algo que semella un documento de identidade, no que aínda recoñecen a quen foron no seu país de orixe. Mestras e médicas, e obreiras, e arqueólogas, e avoas con netos, e milleiros de meniñas e meniños reproducen, unha vez máis, o éxodo que as civilizacións protagonizan desde que nin temos memoria e dos que a literatura segue escribindo a día de hoxe.

As súas nais, se é que viven, terán a esperanza de que neste continente alguén poida coidar dos seus nenos


Hai un deserto no corazón desta Europa baleira e fría. Soubemos que, alomenos, dez mil cativos avanzan sós polos corredores espiñentos da nosa vergonza, polas rúas vellas da nosa historia sen memoria, perseguidos polas mafias. E eu penso que as súas nais, se é que viven, terán a esperanza de que neste continente alguén poida coidar dos seus pequenos ou cando menos lles dea unha oportunidade. E non entendo por que os gobernos os deixan aí, no umbral da súa terra prometida, no canto de abrirlles a porta e darlles a primeira oportunidade.

Hai uns días dei cun voluntario de Acnur polo centro da cidade. Levaba unha carpeta cunhas fotografías. Algunha delas sobrecolledoras. Médicos sen fronteiras chama decotío ó meu móbil e recibo publicidade doutra oenegué na caixa do correo cada certo tempo. Todos eles tratan de espertarnos coas paisaxes salpicadas por milleiros de casiñas de tea improvisadas. Brazos que xorden do mar coas mans abertas agardando unha man que as sosteña. Praias ateigadas de homes case conxelados, sen forzas, cubertos con toallas. Todos os días chegan ós xornais as imaxes dos rescates, dos xogos dos pícaros entre parques de cascallos, dos rezos dos seus ás portas dos hospitais derrubados. Só que xa non os podemos ver porque non miramos para eles.

O peor, penso ás veces, é que chegamos a afacernos a esa realidade tan brutal. Forma parte da nosa paisaxe cotiá. Non nos fai saltar máis que o tempo que dura un anuncio publicitario. E mentres os refuxiados viven nunha sorte de limbo, devecendo porque decidamos erguer a ollada, as nosas vidas seguen sen máis. E de cando en vez, nunha noite de verán, compartindo constelacións, penso nelas. Nas mulleres vítimas das guerras. Nas exiliadas. Nas que teñen que emigrar. Nas que son vendidas. Nas que non teñen nada. E tamén nas que agardan.

Comentarios