Opinión

Unha noite en Urxencias

Cando as paredes son de tea, imposible non adestrarse nos temores e miserias dos veciños

MENTRES PENSO nestas liñas varias conversas asaltan a miña cabeza. Unha nai e unha filla airean en catalán os trapos suxos da familia, que seica hai meses que non senta á mesa os domingos polo procés, e non dubidan en esculpir a golpe de tópicos unha boa crítica sobre os galegos que as rodeamos. Apenas un par de metros e unha cortina máis alá, unha parella arrastra unha mesiña metálica, rompendo o que queda do silencio da noite, abaneada polo siseo tráxico que provén da sala contigua da que a xente entra e sae en procesión, como a Santa Compaña.

O asunto non tería máis importancia de non ser porque aínda non naceu o día e nos atopamos na sala de Observación dun hospital. Hai un cartel ben grande na porta que reza, suplica ás caladas, que só haxa un acompañante por paciente, a carón doutro que prohíbe o uso de móbiles, pero no cuarto de enfronte xa foi unha auxiliar varias veces a reclamar que saian, que están catro, e os móbiles soan como no patio de butacas dunha estrea teatral.

Un enfermeiro ó que se lle acaba a paciencia acende por terceira vez a luz, minutos antes de que as médicas pasen visita. A parella catalana insiste en apagar, e en que o señor que ten o corpo cheo de cables que durme cunha mascariña na cara saiba canto lles molesta a luz branca sen ter almorzado.

Os hospitais lémbrannos o fráxiles que podemos ser

Tan só unhas horas antes,no Servizo de Urxencias, a noite faise especialmente longa. Pesa como unha lousa o sono nas cadeiras tesas e o desacougo pola demora de noticias. As paredes de tea que separan cada estancia e a aglomeración de persoas que agardan un diagnóstico nos corredores da sanidade pública fan imposible non adentrarse nas conversas e temores veciños, nas miserias alleas e, de paso, nas propias.

Difícil non indignarse cos comentarios machistas e xenófobos de dous irmáns que, baixo os efectos dalgunha sustancia, non dubidan en mofarse dunha doutora de rasgos latinos ou en facer unha descrición gráfica do que as mulleres son para eles. Tampouco é complicado oír os gritos e ameazas dunha muller á súa acompañante, unha rapaza que se desfai en bágoas polos golpes e insultos que recibe. Para rematar a estampa berlanguiana, un garda de seguridade custodia outra cortina branca, ó tempo que se escoitan gritos e outros sons dalgún paciente máis que semella obviar que non está na súa casa nin as paredes están insonorizadas, senón que voan co aire, completando unha sinfonía urxente e desagradable. Pura náusea surrealista nunha sorte de camarote ó xeito dos irmán Marx. "Se hoxe non hai lúa chea", comenta alguén.

Trato de ver os hospitais con ollos de esperanza, pero non me acaban de gustar, supoño que como ós máis dos mortais. Porque nos lembran o fráxiles que podemos ser e nos descubren ese fío invisible e delicado do que pende a nosa vida chamado saúde.

Arrepíame o seu olor pegañento, os calafríos tralas esquinas e a cara pantasmal que se lle pon a un cando pon un pé en Urxencias.

A última vez que pisei un deume repelús. E o peor non foron as horas desveladas, nin a estela de incertidume dos minutos sen fin. Senón compartir o medo cos que non respectan o silencio nun área delicada, cos que alzan a voz para subliñar o mal que está o Sergas mentres os profesionais van dun paciente a outro coa vocación pendurando do pescozo. Os que arrastran os mobles, os que non agardan a súa quenda, nin teñen consideración algunha pola dor do do lado, e os que soterraron para sempre o "bos días", o "por favor", e o "grazas".

Comentarios