SUCEDE EN San Froilán ao igual en Gran Hermano. Magnifícanse os sentimentos. Sobre todo se, como unha servidora, celebras cada 4 de outubro o principio da polimedicación e o cabodano da mocidade despreocupada. Decátaste día a día de que os tilos son menos verdes e máis marelos, os nenos xogan na alfombra de folla que tira o magnífico freixo dourado do parque e estás certa de que cando marchen os barraquistas, cando nos garigolos do polbo as cuadrillas se despidan á voz de "de hoxe nun ano", sentirás a un tempo alivio e o paso inexorable da túa existencia.
Ás que somos de alma sensibe, a outonía e as memorias de Chenoa téñennos estes días nun desacougo insoportable. Defectos perfectos. O título é francamente mellorable (na miña humildísima opinion), pero aí está. Edición esgotada. Madia leva. Laura Corradini, que é como lle puxeron a Chenoa cando veu ao mundo hai 42 anos en Mar de Plata, é unha de nós. Alguén tanxible. De carne e óso. Unha diva de clase operaria.
Todas temos estado aí algunha vez. No desamor. E Chenoa, que seguro que se viu as pelis de Bridget Jones, cóntao agora porque son as súas lembranzas e porque lle peta
Logo de que Operación triunfo irrompese nas nosas vidas en 2001, dicíase de Chenoa que era demasiado vella, nadeguda de máis e moi resabiada para David Bisbal. "Cuando tú vas, yo vuelvo", xa saben. Que desvergonza. Porque ser experientado e listo vai no capítulo de pros se es un señor, pero adoito resulta unha eiva para as máis das mulleres. A ninguén se lle ocorreu que, quen sabe, ao mellor o almeriense de pelo rizo era un miñaxoia, un chisgarabís, un mindundi para tanta muller como sempre foi Chenoa?
Cóntanos agora Laura Corradini que un día prendeu a tele e quen ela pensaba que era o seu mozo, con quen vivía desde había tres anos, lle dixo ao mundo desde Venezuela que era libre coma un paxariño. Ela quixo falarlle para ver como era aquilo, se entendera ben, e saiulle a consabida ladaíña de "el número al que llama no corresponde a ningún cliente". O demais é xa historia recente desta España rota que se nos esfarela: Chenoa en chándal e con e olleiras a atender os xornalistas. A irmá de Bisbal contacta por teléfono con Chenoa para que ela recolla as cousas do seu ex. Chenoa a empaquetar os "putos premios" de Bisbal, co corazón máis rachado ca latino, mentres mastiga a traizón e chora as penas.
Todas temos estado aí algunha vez. No desamor. E Chenoa, que seguro que se viu as pelis de Bridget Jones, cóntao agora porque son as súas lembranzas e porque lle peta, porque quizais o entende como un xeito de exorcizar a dor. De rehabilitarte do imbécil que te sentes cando queres e non te queren. Un exercicio para a asunción de que non foi culpa túa. Que non había nada que puideses ter feito para evitar o desastre. Rumias a perda e constrúes os acontecementos unha e outra vez. E se aquel día no canto de...? Outra vaca no millo.
Como todas nós, Laura Corradini procurou nos días de chándal o acubillo dunha boa amiga. Quizais Janis Joplin ou Britney Spears terían elixido outros narcóticos para soportar o dó, pero a nosa Chenoa é de andar pola casa. "Me atiborré a valerianas y vino", unha receita accesible para case que todos os petos, mesmo inocente. Máis de estar un pouco piripi despois de tomares un corto de clara que de entregáreste á negritude tóxica.
Laura Corradini estivo rota, pero nunca dobregada. Ela é a muller que agardan estes tempos. E, ademais, fala catalán.
