Opinión

Todo se fala

AÍNDA CREO no poder da palabra. Da palabra que viaxa núa, sen máis escudo que a verdade de quen a pronuncia. Malia que insistamos en soterrala baixo coaccións e ameazas, en travestila con mentiras. En distorsionala ó noso antollo. Na palabra como ferramenta de construción todopoderosa para tender pontes e trazar camiños. Ou como pincel para esbozar sentimentos, para debuxar paisaxes de cores únicas inimaxinables, para compoñer un conto.

Aínda aposto pola palabra que engarza promesas preciosas, como pedras de valor incalculable, tan delicadas e resistentes á vez. Esas verbas que estreitan mans e asinan contratos de por vida. A palabra de honra, que empeña compromisos e se sostén nos principios de cadaquén. A que retrata a quen a di. A que remata cun silencio longo.

A diferenza entre a palabra axeitada e a case correcta é a mesma que entre un lóstrego e un vagalume (Mark Twain)

A palabra miúda, que sabe agarimar a alma e emociona. A sinceira, capaz de espertar conciencias, de transformar o mundo. A palabra con maiúsculas, que relata a historia e a espalla ós catro ventos, para dar testemuño dos tempos pasados, ou para evocar arelas para os tempos que están por vir. A que se entrecomiña, a de dobre sentido e a de sentido figurado. As palabras eternas e as que voan axiña, pendurando para sempre do ar.

Eu creo na palabra, a que alenta motivos para a esperanza, e a que recolle a tradición do trigo e as flores de maio. Que aquí, xa se sabe, "Todo se fala". Lembrouno hai dúas noites, ó pé do seminario de Lugo, unha antropóloga e lingüista que canta desde a víscera, que asola festas e escenarios coa forza dos furacáns, cunha gorxa que agroma directamente da raigame da terra. Poeta, música, veciña agradecida. Muller de palabras. Ela, María Xosé Silvar, Sés, repetiu ese dito de que aquí Todo se fala. Desde o respecto e a liberdade. Coa democracia na lingua e no bico, sempre, un cantar.


Lembráronno tamén na fin de semana milleiros de mans brancas que miraban ao ceo. Ringleiras de sabas bailando desde os balcóns, sen máis bandeira que a da palabra, como símbolo dese entendemento e concordia que, se non todos, moitos proclaman hoxe e outros moitos temen perder para sempre.

Coa democracia na lingua e no bico, sempre, un cantar

O eco daquelas mans escoitouse noutras voces, como a de Serrat onte mesmo en Valencia. "Falar ou apartarse". Na procura de palabras que derruban fronteiras. As que suman e ensanchan camiños: sensatez, cordura, diálogo.

Eu creo na palabra como arma para escorrentar monstros, malia que sexan moitos os que a empregan para meter medo. A palabra para escoitar e dar a volta ó mundo enteiro, pese ós que a levan prostituíndo desde os atrís, as institucións e os medios demasiado tempo, sacándoas de contexto ou poñendo o acento na sílaba e no momento que máis vaia cos seus intereses.

A pesares de todo iso, dos xuramentos en van e as frases baleiras, dos mitins e os titulares de 'mediastintas', de faladoiros ocos, das vaidades e mentiras, e dos tweets cargados de violencia e covardía, a pesares dos imperativos, das faltas terribles de ortografía, empatía ou sentido común que nos asedian, eu hoxe sigo crendo no poder da palabra fronte a forza ou o medo e o silencio. En Cataluña hoxe, pero tamén en Madrid e nunha Galicia con e sen maiorías absolutas. Nos parlamentos, que con ese fin naceron, nas rúas e ata no salón da nosa casa.

Comentarios