Sentámonos na Clérigos Álvaro de la Vega e máis eu. Diante, o traballo dos últimos cinco meses no seu taller de Rianxo, onde vive dende hai oito anos. Son dez pezas de madeira de eucalipto, algunhas policromadas pola propia natureza, outras cun esmalte "lixeiro" para que non escurezan co paso do tempo, todas reunidas baixo o título Atalaias. Ou espazos lixeiros. Ou como mirar a quen mira.
Fai De la Vega un resumo ou adorno conceptual sobre este proxecto expositivo, no que utiliza as peanas integradas na peza coa fin de "darlles personalidade para elixir dende onde ser miradas".
Non existe unha intención narrativa, aínda que veña adherida. A única vontade do artista é a ocupación do espazo.
"Cando hai figuras nas pezas pódese pensar nas relacións humanas, e tamén os títulos indican algunha idea, pero o primordial na escultura é a ocupación do espazo", insiste. "Grandes narrativas non teño. Suponse que naquela figura -sinala unha con varios personaxes- están cuchicheando sobre o que está máis gordo, pero é algo anecdótico, subxectivo, e sempre está a interpretación que faga o espectador", explícase.
Os curiosos seres de madeira habitan dende onte Clérigos para mirarnos e ser admirados. Dende diversas alturas, perspectivas, establecendo así tamén diferentes relacións con nós. Un mono que nos recorda de onde vimos, dous personaxes que parecen estar nun tira e afrouxa -a vida mesma-, ou unha figura que se columpia.
De la Vega non parece querer ser un home de metáforas, pero dá gusto falar con el. Dende as cadeiras da Clérigos é fácil imaxinar unha tarde mirando para o mar en Rianxo parolando sobre arte e vida.
"A escultura fala moi ben de como a traballas, dá unha información precisa", conta este artista que acostuma a meterse no taller polo serán. "Tiro ata as once da noite, aínda que non son moi regular".
Goza coa meditación, pero non a entendida nun plano místico, senón aquela que significa "pensar a escultura". Practícaa cun cigarro, "vendo o que fixen...". Continúa: "Porque esta exposición ten máis que ver co ego que con outra cousa. O que é emocional e intenso é, por exemplo, cando ves a escultura debuxada por primeira vez nun papel".
Sente que a escultura está desprezada en relación a outras disciplinas artísticas, sobre todo a pintura, "que a consideran máis intelectual". O mesmo que hai prexuízos contra determinadas tendencias: "Parece que o vídeo segue a ser o material de vangarda, e os que traballamos o primeiro material que traballou o home estamos fóra de uso".
Para el na arte todo é "continuidade". Mirar as "tendencias máis modernas significa que dun xeito ou outro estás mirando para todo que se fixo antes na historia da arte universal", argumenta. Ve un erro instalarse na autocomplacencia da época na que vivimos.
"Do primitivismo non se pode olvidar a xente; seguimos gobernados pola auga, polo sol... por moitos móbiles que teñamos", sentencia este creador que se sinte inspirado pola vida, o "misterio da existencia". "Se non hai relixión, tes que pensar a vida no tramo que está aquí".
A súa propia esencia atópaa nos seus primeiros 12 anos de vida en Paradela, a "etapa das sorpresas" e o mundo inabarcábel. "Todo o que son fíxose alí".
