"Entre ellos se decía que estaba Adolf Hitler"

O 6 de xuño de 1944 é sinalado como Día D para o desembarco en Normandía
Na mañá do 6 de xuño
photo_camera Na mañá do 6 de xuño

Se trataba de un apartamento clandestino para ser habitado por un grupo de italianos y alemanes. Entre ellos se decía que estaba Adolf Hitler. Los cuatro canteros que mi tío destinó para este trabajo tendrían que vivir dentro del convento; y los únicos que entraban y salían todos los días, éramos mi tío y yo, que siendo niño, tenía acceso a los pasajes secretos del convento.

Julio Barreiro Rivas / Samos

Un amigo había dado pasos para servirme, pero adelanté mi presencia sin avisar, estando ausentes los canónigos archiveros. Un sacerdote impresionantemente bueno dio pruebas de su amor al prójimo, hasta el punto de llevar inmediatamente y en persona, al lugar de veraneo del archivero mis preguntas y volvió, en el acto, con respuesta negativa. Enrique Cal Pardo, con diligencia ejemplar, me ha enviado copias de los documentos identificados por él y solicitados por mí. No esperaba tanto. No fue baldío mi viaje a Mondoñedo.

Ramón Carande / Mondoñedo

A capacidade de D. Manuel Vázquez Seijas para reunir cousas era innegable. Logrou a colaboración do Estado, de entidades e particulares como D. Antonio Fernández, popularmente Antón de Marcos, home dunha xenerosidade enorme. A el débenselle non só pezas moi importantes senón tamén a compra da horta que daba saída ao Museo, hoxe convertida nun recanto axardinado moi acolledor.

Xosé Trapero Pardo / Lugo

Era famosa la generosidad y esplendidez de Juanito Morros, que nacido en 1906 era ya Abogado del Estado en 1926 con solo 20 años y se permitía el lujo de invitar a las chicas a champán francés. También se las traía de calle el médico Lomas, al que llamaban "Lo más chic" y sobre todo un grupo imprescindible en cualquier fiesta o reunión social. Les conocían las jóvenes como "los chicos que gastan pajilla" y tenían su canción con letra que decía: "De los chicos guapos que gastan pajilla, los que más nos gustan: Liborio García, Andresito Lage, Carlos Pimentel, Alejo Madarro y Pepe El Quirogués".

Francisco Rivera Cela / Lugo

Eu lembro que o Che estivo unha vez en Madrid e un xornalista galego, Antonio D. Olano, fixo que abrirán El Corte Inglés fóra de horario para que puidese visitalo, non sei se para comprar algo ou por que.

Óscar Fernández Mel / Bretoña

Un día que estaba a pasear cos primos de Franco, Carlos e Carlitos, -diferenciados así entre os amigos polo timbre de voz que tiñan-, cruzámonos co daquela director da Academia Xeral Militar de Zaragoza e saudárono coa man, e díxonos Franco: "Os cadetes deben ir debidamente uniformados e con luvas".

Jacinto Regueira Alonso / Lugo

Lembro que os veráns da miña infancia eran nas terras de Viveiro, en Vieiro, que é a aldea de miña nai, e en Landrove, que era a de meu pai. A miña praia era Covas, na que tiña casa a miña tía Pastora e o meu padriño, célebre personaxe que era coñecido por todos como Juanito do Paraíso. No verán na súa casa adoitaba aloxarse un dos Atienza que xogara no Real Madrid e que daquela se dedicaba á pesca submarina. Da man do meu padriño tamén coñecín a Luis de Carlos, que logo fora tesoureiro e presidente do club madrileño, un home moi amable que tiña en Cantarrana un chalé, pero nin con esas cheguei ser nunca seareiro dos merengues.

Isidro Novo / Viveiro

En tempos pasados, cando se viaxaba moito menos, había persoas que aparecían por Lugo contadas veces no ano, pero aparecían invariablemente no San Froilán. Lembro que unha delas era o poeta Noriega Varela. Viña traer a súa colaboración para O Gaiteiro de Lugo e de camiño, renderlle homenaxe entusiasta ao polbo.

Ramón Piñeiro / Lugo

La primera vez que Eta intentó matarme fue en 1973, en un tiroteo en el centro de Bilbao. La segunda, en 1981; la tercera, en 1987, cuando fue detenido Santi Potros con un rifle telescópico; la cuarta, en 1988. Cuando asistía a una reunión con el máximo dirigente de Eta, los servicios de Información franceses detectaron que estaba previsto atentar contra mí. Se había preparado esta acción para dar un ejemplo mediático. El quinto intento ocurrió durante una de mis visitas a la provincia de Lugo en los últimos diez años. Cuando salí de la cárcel, me informaron de que habían querido atentar contra mí en O Corgo.

José Amedo Fouce / O Corgo

Lémbrome agora do que eu considero como o primeiro encontro con Aquilino Iglesia Alvariño. Nunha porta do claustro achegouse a min e comezou a preguntarme cousas. "Cantos irmáns sodes na túa familia?". -Catro. "Igual que na miña. E entre vós, hai dous nacidos dun ventre?". -Non. "Pois entre nós, si. Teño entendido que che gusta escribir poesía. Por que?". -Non o sei. Gústame desde que empecei a ler e escribir algo na escola.

Xosé María Díaz Castro / Mondoñedo

Recuerdo a Marisa Lorenzo, de Viveiro, a la que llamaban Supermarisa por su espectacularidad y porque fue de las primeras gallegas en llevar minifaldas de vértigo. Hace mucho tiempo que no sé nada de esta mujer que logró el título de Maja de España. Le perdí la pista, a pesar de que me consta que veraneaba en Barreiros, pero desde luego, mereció el título porque destacaba.

José García, Pepe Garalva / Lugo

Manuel Fraga estivo pouco tempo en Vilalba, porque xa se foi de cativo para Santiago, pero, de nenos, cando viñan de vacacións, María, súa nai, ou a tía Amadora, encargaban todos os días unha cesta de boliños, porque eran nenos de merendar bocadillos. Elas eran as que máis viñan polo negocio. Lembro as tardes de verán cando ía ao río cos nenos, porque daquela non se ía á praia e en Vilalba todos baixabamos ao Magdalena.

Dolores Rouco Castro/ Vilalba

En tantos años han pasado por el hostal Amadora personajes como Gabriel Pita da Veiga y Sanz, ministro con Franco y luego con Adolfo Suárez. Un par de fiscales del Tribunal Supremo, que me criaron a mí, la mujer de uno de ellos todavía vive y viene a casa... Cuando mi madre se puso de parto la llevó a parir a la clínica del doctor Moreda, en Ribadeo, un vicealmirante de la Armada, sus hijos aún se alojan aquí, nos hablamos y nos vemos aquí y también en Madrid.

Juan Ramón Canabal / Reinante / Barreiros

Conocí a Saco Rivera. Yo era un crío, pero fui varias veces a su casa. En la casa actual tenían la consulta, en una puerta, don Manolo como abogado; y enfrente, don Pedro, como médico. Recuerdo que una de las veces que fui con mi madre, la señora de don Manolo me subió arriba a su casa y me había regalado unas galletas. Referente a la muerte de Manolo Saco hubo muchas versiones. Unos dicen que le esperan en el callejón que hay frente a la puerta, le disparan y no muere. Parece que el cabo de municipales tenía idea de matar a Manolo Saco y diría que también mata al asesino para vengar su muerte, pero Saco queda con vida. No sé qué pasó y acabaron los dos en garrote vil aquí en Lugo. Los asesinos no contaban con ser ajusticiados.

Laureano Álvarez Armada/ Sarria

Comentarios