"Non lembro o ano en que nacín"

Celeiro (Viveiro), nos anos 70
photo_camera Celeiro (Viveiro), nos anos 70

Cumprín noventa anos en xullo, pero non lembro o ano en que nacín. Teño tres anos do século pasado (XIX). Iso seino.

Elvira López / O Páramo

Lémbrome da creación do mundo, que comezou cando vin a luz por vez primeira na primavera de 1947. Conforme medraba, o mundo foise desvelando ao meu redor, nun proceso prodixioso que se pon en marcha cada vez que nace unha persoa. A paisaxe da miña infancia era a de Vilalba nos xélidos anos cincuenta. Unha sociedade onde o paso das estacións marcaba o ritmo da vida: os labores comunais, os xogos infantís, o ciclo das colleitas. Un anaco da Galicia de néboa e chumbo sobre o que planeaban os medos e os silenzos, algo que daquela eu ignoraba.

Agustín Fernández Paz / Vilalba

Yo viví en cuatro de las zonas o barrios, de los cinco que por entonces tenía Burela en la practica, como núcleos habitados; nací en la casa de la señora Brígida, frente al entonces café de Pancho, posteriormente, Casa Marta, en la entonces denominada Carretera General; hoy denominada, con el nombre de quien fuera un gran alcalde, y un gran artífice del inicio del avance y desarrollo de Burela, y por haberlo constatado así, fue por lo que con tanto acierto en su día, se le dio merecidamente el nombre, a la antigua Carretera General, convertida hoy en la flamante y moderna avenida que, lleva el nombre de aquel que fuera su alcalde; avenida de don Arcadio Pardiñas, cual reconocimiento intrínseco de merecido reconocimiento y honor debido.

Eduardo Andrés Domínguez Vilar, obispo anglicano / Burela

Los primeros diecisiete años de vida los pasé en la muy querida casa natal de Chancia, que como muy bien dice el nombre indica chantada, enclavada allí, y de ello hay abundantes referencias documentales, que nos citan la casa, pero también el camino, antigua vía romana, si tenemos en cuenta lo descrito en algunos legajos que le llaman Antigua o Camino de los Romanos, mientras que también en la vox populi se decía Rudeira da Antigua. Cerca de la casa está O Penedo, que no es otra cosa que un dolmen, y a poca distancia uno de los miradores naturales más bonitos de toda la zona, o de toda la provincia; desde él miraba para Cubilledo, Forcas, O Lago, Nullán, Pando, As Cruces, Ríomao, a lo lejos los picos de los Ancares, algo más cerca O Cebreiro.

Luis López Pombo / As Nogais

Nazco en Lugo, en la calle del Sol, hoy llamada San Froilán. El nombre estaba muy bien puesto, pues daba el sol muy intensamente durante todo el día.

José Guerrero / Lugo

Nacín en Bolaño. Alí vivín ata que me casei. Na nenez paseino moi ben, pero a partir dos dezaseis e dezasete anos, a miña nai xa non me deixaba saír ás festas, nin nada de iso. Eu quedaba na casa, chorando.

Ramona Nogueira Cortés / Bolaño / Castroverde

Mi padre era militar, de la Intervención Militar, y estaba destinado en Lugo, de gobernador. Y allí nací. Pero me crié en Castilla. Soy gallega de sangre, mi madre era de Santiago y mi padre de La Coruña; soy Rivadeneyra, un apellido gallego por los cuatro costados. O sea, que por sangre y por naturaleza soy gallega, aunque ejerzo un poco también de castellana, pues me crié en Valladolid y me gusta mucho Castilla. Siento en mí esa doble condición de gallega y castellana, si bien siempre he tenido un especial amor a Galicia, y, particularmente, a Lugo.

Inés Ribadeneyra / Lugo

O meu bateo debeu ser de moito rumbo polo que me contaran. Anos despois aínda se gardaban na casa as roupas de cristianar que eu levara nel, uns faldóns longuísimos cheos de encaixes e bordados e unha capotiña de renda. O fillo do meu padriño, Xulio, guindaba presas de motas aos pícaros que agardaban ás portas da igrexa e despois seguían o cortexo a berrar: «¡Viva o meniño e mais o padriño!», que por eso en Viveiro chamaban botar diñeiro á viva bótalo á rapañota.

Luis Tobío / Viveiro

Nacín en 1947, na España gris e amarga da posguerra. Fun neno nos anos cincuenta, así que pertenzo á última xeración de europeos que creceu sen televisión. Daquel tempo, recordo as historias nocturnas contadas ao redor da cociña de ferro, algúns libros de aventuras, os contos, as escasas películas de cinema que podiamos ver. Máis tarde fixen Peritaxe Industrial e traballei durante algún tempo en Barcelona. De volta a Galicia, estudei Maxisterio e Ciencias da Educación, pois a docencia atraíame dun modo poderoso.

Agustín Fernández Paz / Vilalba

Nacín na parroquia de Piñeira, concello de A Fonsagrada. Na casa eramos catro. Os pais, unha irmá e eu. Alí vivín ata que tiven dezaseis. Despois xa me casei e fun por aí, ao redor da Fonsagrada. Daquela aínda había nenos, pero non había escola. Os nenos pasabámolo mal, coas vacas e coas ovellas. Mandáronme moi pouco á escola.

Adelina Fernández Ferreiro / Piñeira / A Fonsagrada

Nazo en Serés, Castroverde, que se le igual ao dereito que ao revés. Alí estou uns catro anos, porque despois fomos á casa de Baldomero Pestana, en Pozos.

José Manuel Pol Herbón / Serés / Castroverde

(La casa donde nació mi padre) es una casita pequeñita, de unos diez metros de largo por unos seis de ancho. Una casa de lajas de piedra, que es un material abundante en aquel lugar, usado por los campesinos gallegos para construir sus viviendas. En esa casita rústica vivía toda la familia y supongo también los animales. En la única pieza estaba el dormitorio y la cocina. No tenía tierras, ni siquiera un metro cuadrado.

Fidel Castro / Láncara

Nací en Ribadeo, en la calle de San Roque, luego de Cantalarrana. Recuerdo perfectamente la casa, estaba rodeada de una huerta amurallada y llena de árboles frutales. En el crepúsculo, tendría yo cuatro años, me invadía una gran tristeza. Parecería como si toda la saudade cayese sobre mí. El sonido lejano de los carros...

Luz Pozo Garza / Ribadeo

Nací en Madrid. A los dos años estaba en San Ciprián, porque mi padre trabajaba en Madrid y se casó con mi madre, que era de San Ciprián. Murió mi abuelo, la casa quedaba abandonada porque mis dos tías no aguantaban para sostener los cuatro o cinco barcos de vela que había, comenzaron a trabajar la mente de mi madre para convencerla, y a los dos años se viene a San Ciprián y me vengo yo. Por eso digo que soy de San Ciprián.

Fernando Pardo Gómez / Cervo

Mis padres vivieron durante unos años en la calle de Obispo Aguirre y allí, en una de aquellas casas nací yo. Pasados unos años fue a vivir al mismo piso, Trapero Pardo, persona para mí muy querida y admirada. Siempre le decía: ‘Traperiño, el día que tú faltes y falte yo, deben poner en esta casa un rótulo que ponga: Aquí vivió el gran hombre de las letras y nació la mujer más presumida de Lugo’.

Conchita Teijeiro Revilla / Lugo

Comentarios