"A miña vida quedou reducida a cinzas"

Antonio Gómez, vecino de Pando, en la parroquia de Cereixedo, vio con impotencia como las llamas devoraban su casa sin piedad
Antonio Gómez, vecino de Pando
photo_camera Antonio Gómez, vecino de Pando

«É unha desgraza, toda a miña vida estaba nesta casa e agora quedou reducida a cinzas polas lapas», relataba consternado Antonio González, vecino  del  lugar  de  Pando  en la parroquia cervantina de Cereixedo, en pleno pulmón de Os Ancares, quien vio ayer cómo su vivienda fue engullida sin piedad por el voraz fuego.

Este hombre, de 66 años, nació y se crió en esa casa que ayer le fue arrebatada sin compasión por las llamas. Este vecino era uno de los pocos que residía en Pando. «Só quedabamos aquí catro veciños, pero eu era o único que facía vida aquí diariamente», comenta.

Las llamas rodearon Pando  en la tarde del domingo y los efectivos desplegados en la zona lograron cercarlo. No obstante, Antonio González tuvo que abandonar su vivienda para pasar la noche en un lugar seguro por si las llamas se reactivaban. Este cervantino relata que vivió una noche muy dura, sin pegar ojo, a expensas de que las llamas no se cebaran con su propiedad. «Non durmín nada, dábame na alma que ía pasar algo terrible», comenta con los ojos repletos de lágrimas.

«Os axentes que traballaban na extinción do incendio dixéronme que todo estaba baixo control e que non me preocupase. Pero eu non estaba tranquilo deixando todo alí e a primeira hora da mañá levanteime e fun cara a Pando», comenta.

El vecino asegura que una vez que la situación estaba bajo control los efectivos se desplazaron a otro foco para luchar contra las llamas y, cuando el entorno de su vivienda se encontraba sin vigilancia, se inició la catástrofe. «Debeu ser de madrugada cando as lapas prenderon de novo. Tivo que ser unha pequena chispa que saltou á miña vivenda e comezou a arder como se estivese chea de gasolina», relata apesadumbrado González. «Cando quixen voltar á miña casiña a primeira hora da mañá xa non me deixaron e ao chegar alí vin como as lapas arrasaban con todo».

"É un shock enorme, intento asimilalo pero a dor da miña alma é moi grande. Da miña casiña só quedan os cascallos"

González no puede contener la emoción cuando relata cómo tuvo  que  observar  con  impotencia cómo el fuego se llevaba todos sus recuerdos. «Non tivo compaixón, avanzaba e ía queimándome todo. Era a miña casa natal, que os meus pais levantaron con moito esforzo e suor e en poucas horas non quedaba nada», explica.

La llamas dejaron reducida a escombros toda la vivienda y  también calcinaron el corral con la totalidad de las gallinas.

«Eu era moi feliz aquí, vivía do campo, a miña vida era plena e nos meus 66 anos de idade só deixei Pando cando tiven que facer a mili. Os animais eran os meus compañeiros», comenta apesadumbrado mirando dos de sus perros. La tercera, que estaba preñada, aún no había aparecido ayer. «Que vou facer agora? Isto era a miña vida, era todo o que tiña e non me queda nada. Quen provocou estes lumes ten que pagalo moi caro», exclama González con importencia.

Su hermano y cuñada, visiblemente emocionados, acudieron ayer a Pando para llevarse con ellos a Antonio. «É unha catástrofe e grazas a Deus que está san e salvo», decían.

Antonio se encontraba en estado de shock. «É moi difícil de asimilar todo esto, teño que comezar unha nova vida. Intento asimilalo, pero a dor da miña alma é moi grande. Da miña casiña só quedan os cascallos», lamentaba González dejando atrás todos sus recuerdos.

Comentarios