Nicolás non é Kaspar Hauser

KASPAR HAUSER, aquel adolescente alemán que apareceu un día de 1828 na cidade bávara de Núremberg, cargado de enigmas e abandono, non se asemella moito ao que chaman ‘o Pequeno Nicolás’. Mais hai quen atopa tamén moitas incógnitas tras os feitos que o catapultaron aos medios de comunicación e, por tanto, á fama. Triste fama, por certo.

Sóubose que o alcumado Orfo de Europa fora criado en catividade, alimentado talvez só con pan e auga. Especulouse moito sobre a súa identidade, chegando mesmo algúns á conclusión de que pertencía á familia real que gobernaba en Baden. Segundo teorías máis recentes, podería ser fillo do propio Napoleón Bonaparte e Estefanía de Beauharnais, muller de Carlos II de Baden. O carácter violento da súa morte acrecentou o misterio.

O personaxe provocou moita literatura. Werner Herzog levouno ao cine, seducido pola que sería unha inocencia orixinal, non contaminada na sociedade. Os problemas do rapaz -un neno salvaxe, para usarmos a terminoloxía da época- viñan da soidade absoluta en que medrara; mais non carecía de intelixencia xa que aprendeu a falar e alfabetizouse en moi pouco tempo. Aínda así, Herzog móstranolo como un ser no que a pureza primeira sobrevive ao contacto coa sociedade.

Pola contra, Francisco Nicolás Gómez Iglesias (‘o Pequeno Nicolás’, ben seguro que evocando o personaxe homónimo creado polo tamén autor de Astérix e Obélix, René Goscinny), é un alumno aplicado nas artes da impostura e a pillaría, máis actuais hoxe que nos tempos de Lázaro de Tormes ou do patio de Monipodio. E digo alumno pola idade, que polos coñecementos ben lle cumpriría o título de mestre.

É a da idade a cuestión que máis dúbidas suscita. Como puido un rapaz tan novo enganar el só a tanta xente? En troca non nos estraña que Paco de Lucía empezase a tocar a guitarra aos seis anos, que Dani Pedrosa fose campión aos once ou que Rafa Nadal gañara a súa primeira copa Davis con dezaoito. Foron todas paixóns crecentes até dar no que son ou foron. Tamén esquecemos cantos antepasados nosos emigraron, apenas púberes, e iniciaron a consecución dunha fortuna. Así Francisco Nicolás, unha paixón por ter e parecer alén da máis mínima honradez. O que non queda claro é se quería ter para parecer ou se quería parecer para ter. En ambos casos a impostura é evidente.

É moi posíbel que, os individuos que suplantan personalidades e viven o risco de seren descubertos, experimenten o mesmo pracer de quen practican deportes de risco. Estes seica teñen un xene especial que os impulsa ao perigo. Se cadra ninguén lle dixo ao Nicolasiño que o primeiro é ser. Ou si, pero hainos que nacen revirados.

Comentarios