'Pequenas alegrías'

Pequenas alegrías é un libro de Hermann Hesse publicado xa hai anos en España nunha colección de peto. Reune o volume unha serie de textos do sonado Premio Nobel alemán de 1946, tirados de traballos e artículos e ordeados cronolóxicamente. Os propios editores explicaban a colectánea, mais ou menos, con estas palabras: os textos aquí recollidos oferecen ao leitor un corte transversal autobiográfico da vida do autor, e deixan traducir no seu subxectivo estilo, próximo a un diario, o talante de Hesse. Unha fórmula sumamente interesante que nos vai server de acobillo, ou de percha, para unha nova disgresión sobre a paisaxe postelectoral centrada no ámbito nacionalista, ainda que ben poderiamos adaptar o orixinal nome do libro citado trocando alegrias por miserias, porque certamente hóuboas espesas.

A primeira delas foi a de tratar a algunhas persoas como se fosen mobles sen uso, destinados ao faiado, ou aos servizos de recollida de enseres vellos. Cunha soberbia propia de liliputienses, aqueles que foron xa non só calificados, senón tratados de restoballo, resultaron substituidos por un conxunto de rancios ideólogos da esclerose soviética, por flechas navais fogueados nas covas santiaguesas e por concelleiros descubridores de que vestir con traxe e garavata, e entregar medallas nalgún acuartelamento, conformaban un curriculo mais que farturento. A elección de candidatos capaces de desfilar en formación e nada mais, foi o primeiro erro. Pero non o único hai catro anos.

A seguir a divina providencia, e non outra cousa, converteu aquelas menudencias en excelencias e estas, investidas dun poder escintilante en zapatos de marca e traxes de deseño, completaron a faena nomeando directores xerais e delegados provinciais —con poucas excepcións—, aos mais obedientes ou aos mais lambecús, pero non aos mais capaces e iso a pesar da escaseza reinante, que era e é moita. A seguinte alegria foi a de morder na man que lles daba de comer, pois é de crer que pensar que poderian continuar sen o seu socio de goberno, tivo que proceder da consulta ao espello da reina do conto de Brancaneves, ou da observación demorada dos pousos dunha taza de café. E xa a estas alturas as alegrias trocáronse en festa rachada con todo tipo de fastos e vacuidades, nunha especie de competición a ver quen ía de mais sobrado: desde o anuncio da autorización para a construción de buques convencionais nos asteleiros de Ferrol, sabendo que era falso, até o carrexo da terceira idade, pasando pola reconversión dos ‘chiringuitos’ en práticas sociedades instrumentais xeradoras de empregos pola porta faxeira.

E por iso nos asombran daquela maneira —porque xa non estamos para tais eventos—, os nomes que deliberadamente fornecen aos medios de comunicación os súslov que ainda teiman en dirixilo todo: un do meu povo, outro que é tan bon tan bon que sempre perde, e mais un terceiro que dado o seu carácter sintético mesmo se pode tocar coa aura da independencia. Menudo panorama desde... o chan.

Comentarios