SEMELLA QUE, aos que teñen que velar por estas cousas, lles abonda co eufemismo dos letreiros que anuncian os prostíbulos (club de alterne) para lles poñer unha cor de legalidade. Trataríase, simplemente, de animar aos seareiros do negocio ao maior gasto posíbel en consumicións e darlles conversa para que eles, como contrapartida, descargasen as tensións familiares e laborais na compaña de rapazas alegres. Vaia, como ir a unha consulta de psicoloxía, pero máis divertido.
As camareiras, no mellor dos casos, estarían aseguradas e gañarían un bo soldo e comisións. Xa fóra, o que fixeren co seu corpo sería cousa delas.
Sería, si. Pero resulta que todo o mundo sabe que a realidade é moi outra: Xasmín, Deborah, Catina, Elisabeta, Flavia ou Alis, este último, suposto nome da camareira afogada en Estepona, son vilmente explotadas por homes sen escrúpulos (a miúdo, o que é aínda máis triste, polas súas conxéneres que, á súa vez, foron outrora explotadas).
Case sempre teñen nomes de lugares exóticos estes locais, aínda que hai excepcións. Vin un en cuxo letreiro, ao lado dunha muller deitada, figuraba o nome do santo que dá nome ao lugar: San Lázaro. O de Estepona chamábase California e o dono declarou que a defunta era amiga dunha traballadora do club á que deixara pasar a noite alí porque non tiña onde durmir. Declarou tamén unha amiga da desventurada que esta tiña dificultades para alugar vivenda por carecer de contrato de traballo. Todo fai pensar que se prostituía, á marxe de que estivese encerrada ou dispuxese de liberdade para entrar e saír. Desde logo que, á fin, non a tivo e morreu atrapada naquela cova que tan mal acubillo lle deu.
A coitada da rapaza romanesa, subida á barra do bar, coa auga chegándolle á boca, é alegoría perfecta de todas as mulleres que non atopan outra saída que a entrada nese escuro mundo da prostitución. Veñan ou non enganadas, ese é o fado que dita a fame.
Seica buscaba onde vivir para traer a súa parella. Tiña, xa que logo, amor alén do que presuntamente vendía, ese que non merece tal nome.
Na ficción da cantiga medieval de Meendiho, a moza namorada ve como as ondas dun mar alporizado a van cercando. Intúe que ha morrer,mais aínda segue esperando o amigo que a pode salvar. Lembreime dela ao ler a noticia da desgraza de Ali. Seica telefonou polo móbil a unha amiga e esta chamou aos bombeiros que non chegaron a tempo. Non sabemos se o seu derradeiro recordo foi para o amor de lonxe.
E nós seguimos agardando polo amigo ou amiga de aquí que debe acabar coa explotación de mulleres, mentres nos preguntamos de que cor é o ouro dos proxenetas.
