Opinión

"Tiene que llover a cántaros"

REVERDECEN AS pálidas cancións. Mesmo as que reclamaban unha chuvia democrática despois da longa noite de pedra. Pero agora sobran adxectivos e só queremos chuvia, bendita chuvia.

Foron caendo décadas sobre a vella canción de Pablo Guerrero. Viña de Estremadura e coñecía o valor da auga. En Madrid acabaría por descubrir o prezo da chuvia democrática. No fío entre ditadura e democracia cantaban cantautores compoñendo versos de viño, amor e lume.

Miramos ao ceo. Na Galicia seca as vellas pantasmas de pedra emerxen nos encoros. E a xente volve pasear polas rúas dos recordos en Portomarín. Reza o silencio nas ermidas asolagadas do Navia. Entre casas sen fume e igrexas sen anxos percatámonos de que a auga éche un milagre, o sangue da vida. E que o sol non sempre é sinónimo de bo tempo: é o motor do clima, ese complicado puzzle onde as pezas non acaban de encaixar, sobre todo as que temos nas mans. Todo inflúe: a depredación do medio, a degradación dos ecosistemas, a abondosa sementeira de gases de efecto invernadoiro. A falta de calquera peza do clima rompe o delicado equilibrio do planeta, a única casa que temos.

Pablo Guerrero volve empuñar a guitarra, pulsar versos en defensa do clima, mobilizando a sociedade contra negacionistas do cambio climático, contra gobernantes á espera de que a seca remate cando empece a chover.

Os rexistros sinalan que vai chover menos, que os ríos non se van encher, que a auga é artigo de luxo que convén coidar, que xa non podemos malgastar. Pero somos incapaces de empuxar aos políticos na boa dirección. Aupamos ao poder a xente perigosa porque non sabe que non sabe. Como este Trump que vén de desbotar o plan Obama contra as emisións de gases. Como os nosos, incapaces de ordenar o territorio.

Agora a información meteorolóxica non é apéndice que pecha noticiarios. Os titulares do clima, dos soles e nubes, dos furacáns, dos encoros e da seca, do autoodio do lume abren os telexornais. Copan titulares, reclaman atención e obrigan ao silencio.

As frontes de chuvia cabalgan sobre océanos, cruzan países. Ciclóns e anticiclóns non teñen outra patria que os hemisferios. As isobaras non recoñecen fronteiras. Nacen os ríos aquí, escollen o seu camiño, cantan nos caneiros e desembocan acolá. Ao marxe de países, nacións e autonomías, a auga éche un dereito humano. Aos soles e aos ventos impórtalles pouco que axencia meteorolóxica mide a forza e rexistra os rumbos.

Ten que chover a Deus dar e ventear con todos os ventos contra os incapaces de resolver problemas xuntos. Contra os que esqueceron mirar ao ceo e fan selfies do embigo para non ver o que pasa ao redor.

"Tiene que llover, tiene que llover, tiene que llover", canta Pablo Guerrero. "Tiene que llover a cántaros".

Comentarios